Stop (the) Moment

–«Ρε μαλάκα, δεν βλέπεις το STOP…?”
–«Εγώ όταν είναι να γαμήσω, θολώνω… Σιγά μην κοιτάζω και τη Μάρκα κιόλας…»
–«Ρε…. Είχα προτεραιότητα στη διασταύρωση…! Δεν κοιτάς καθόλου…?»
–«Τι να κοιτάω… Εγώ όταν είναι να γαμήσω, θολώνω… Μια φορά είχα φορέσει σακούλα Sanitas με σελοτέιπ… Έτσι τρακάραμε…»
–«Επειδή σου σηκώθηκε…?»
–«Επειδή ΔΕΝ είδα το STOP…! Κάτω από το σελοτέιπ ήταν, αλλά σου είπα…θολώνω…»
–«Μα…τρέχουν νερά…! Μου τρύπησε το ψυγείο…!»
–«Πάλι καλά που άντεξε το Sanitas αλλιώς- άμα τρυπούσε- σε 9 μήνες θα θήλαζες Φρέον…»
–«Να μου υπογράψεις Φιλική Δήλωση!»
–«Κανένα πρόβλημα…Να…! «Δηλώνω Υπεύθυνα πως Ο ΜΗΤΣΟΣ…»
–«Ποιός είναι ο Μήτσος?»
–«Ο φίλος μου…»
–«Μα…εμένα δε με λένε Μήτσο!!!»
–«Εσύ ΔΕΝ είσαι φίλος μου!!! Εγώ τον Μήτσο ξέρω κι αυτόν θα δηλώσω ως φίλο μου!!! Με εσένα μόλις γνωριστήκαμε…! Όχι αδερφές και παλικάρια γίναμε μαλλιά-κουβάρια….»
–«Που κολλάνε οι αδερφές τώρα…?»
–«Στο ΜΗΤΣΟ κολλάνε…! Έχει αυτή τη μπρουτάλ μπαισέξουαλ ομορφιά, που δεν αφήνει ασυγκίνητους τους εκπροσώπους από κανένα φύλλο κι επιπλέον….»
–«Ρε ηλίθιε, με το Ατύχημα τι θα κάνουμε?»
–«Είχαμε Ατύχημα..?! Τρύπησε το Sanitas?!Γρήγορα να πάρεις το χάπι-της-επόμενης-ημέρας να σου έρθει περίοδος!»
–«Είσαι μαλάκας αγόρι μου??? Είμαι άντρας δεν έχω περίοδο! Κι επιπλέον δεν παίρνω χάπια!!! Τι να τι κάνω το χάπι?»
–«Ε, βάλτο στον κώλο σου! Απορροφάται ευκολότερα και η ταχύτητα διάσπασης των δραστικών του συστατικών εντείνεται, καθώς….»
–«Ρε βλάκα….!!! Άλλο πρόβλημα έχουμε!!! ΔΕΝ είδες το STOP!»
–Και για ένα λάθος… για μια κακή στιγμή πάνω στο Πάθος…πρέπει να κάνουμε παιδί, χωρίς καν να έχουμε προλάβει να συζήσουμε και να αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον σε επίπεδα…..»
–«Βρε μαλάκα, τρακάραμε ΔΕΝ παντρευόμαστε!!!!»
–«Και η Εκκλησία απέναντι γιατί είναι στολισμένη…?»
–«Έχουν Κηδεία…»
–«Θα Φαρμακωθείς που θα σε Αρνηθώ???»
–«Ε, άντε γαμήσου επιτέλους…»
–«Άμα μου φέρεσαι έτσι άσχημα, θα φαρμακωθώ εγώ…»
–«Δείξε μου τουλάχιστον τα χαρτιά σου μπας και βγάλουμε άκρη με τις ασφαλιστικές…»
–«Να…!!!»
–«Τι είναι αυτά…?»
–«Τα Χαρτιά μου!!! Βαλές, ντάμα κούπα, 2 άσσοι κι ένα Σούπερ Ατού!»
–«Βρε ηλίθιε, το Δίπλωμά σου εννοώ!»
–«Ε…χάνει λίγο στις άκρες… δεν σιδερώνω πολύ καλά…και τα φαγητά τα καίω να ξέρεις… Αλλά έχω αγγαλιά μεγάλη και κατανόηση ατελείωτη, πράγμα που σε βάθος χρόνου με κάνει σύντροφο ιδανικό, καθώς επίσης…»

Περήφανη μικρή στιγμή, που φώναξες στο Χρόνο πως δεν θα πας μαζί του κι εκείνος κοντοστάθηκε σαστισμένος γιατί δεν σε είχε δει ποτέ του τόσο Μεγάλη. Ακούραστα τον νίκησες, είπες απλά πως είσαι Εκεί κι αντίσταση δεν υπήρχε να σε νικήσει. Δεν του έδωσες Διαταγή, του έδωσες να έχει κι εκείνος κάτι να χαζέψει. Περήφανη Μικρή Στιγμή, του έδωσες Εσένα. Δεν έχουν συνηθίσει τα πόδια του να σταματούν, μα αν συνέχιζε θα βρισκόταν μακριά σου. Χωρίς φασαρία έμειναν κάτι διπλανοί λεπτοδείκτες να δείχνουν εσένα και όχι την ώρα, βουβοί στο μονότονα φασαριόζικο ταξίδι τους, λαθρεπιβάτες δικοί σου πια που αποφάσισαν να σιωπήσουν. Περήφανη Μικρή Στιγμή, που έτρεξαν να σε γνωρίσουν κάτι αναμνήσεις άδειες, να μάθουν τ’ όνομά σου, να θυμηθούν πως το προφέρουν.
Μια ανάσα μεγάλη σ΄ακολουθεί, χορταστική, ντυμένη Πρώτη και Τελευταία μαζί μπας και ξεγελάσει για λίγο τα πνευμόνια να μην της δώσουν εντολή να σου φύγει. Κι ένας Γραμμικός Εχθρός, γεμάτος Γνώση του Πριν κι Αγωνία για το Μετά, έκανε να σου σφίξει το χέρι, μήπως και τελικά αυτό το παιχνίδι δεν έχει Νικητές και Ηττημένους.Περήφανη Μικρή Στιγμή, μεγαλύτερη από λέξεις μακρόσυρτες, ένα πολύλεξο «Τώρα» που έφυγε αλαφιασμένο από τη Χαρά του και σύστησε τον εαυτό του Παντού ως «Μια Φορά κι έναν Καιρό».

–«Μωρό μου, μ’ αγαπάς…?»
–«Κοίτα…Βασικά έχεις Κωλάρα, αγάπη μου…»
–«Μα, αυτό δεν είναι ρομαντικό…»
–«Ω, κοίτα…μόλις της φύτεψα ένα Τριαντάφυλλο επάνω…! Έστω κι ανορθόγραφα, στο ΒΑΖΟ στον κώλο!!!»
–«Μα, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, γίνε λίγο πιο αισθαντικός!!!»
–«Καλά… I will Try…»
–«Λοιπόν…?»
–«Αγάπη μου….»
–«Ναι…?»
–«Κοριτσάρα μου…»
–«Ναι…?»
–«Μήπως έκλασες Κουρτάκη?»
–«ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ….???»
–«Το λέω γιατί είναι Μεθυστικά εδώ μαζί σου…»
–«Και τι άλλο…?»
–«Κι έχεις και Κωλάρα, αγάπη μου…»
–«Μα όχι έτσι βρε μωρό μου! Φτιάξε ένα σκηνικό… Να…για παράδειγμα… να μου κρατάς το χέρι και να χαζεύουμε την Ανατολή…!»
–«Χα! Γουστάρει Βαφές Αυγών η αγάπη μου…?»
–«Τι λες βρε Ηλίθιε?»
–«Εγώ αυτή την «Ανατολή» ξέρω…»
–«Μα…Κοίτα τον Ήλιο που δεν πέφτει….»
–«Χα! Πλανήτη δεν τον λες, αλλά όντως Δεν Μου Πέφτει…!»
–«Μα ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Μόνο αυτό έχει η καρδιά σου να πει για εμάς?!»
–«Όχι αγάπη μου… Έχει κι άλλα….»
–«Λοιπόν…?»
–«Έχεις Κωλάρα, αγάπη μου…»

Κάθε βράδυ περιμένει στο Ονειροσταυροδρόμι, ανάμεσα σε σκιές μασκαρεμένες σε Πραγματικότητα και φωνές πίσω από κάτι σκουριασμένα κάγκελα στη μακρυνή Φυλακή της Λογικής. Όποια Φωνή κι όποια Σκιά τύχει να περάσουν από εκεί, πρέπει να τις ρωτήσει το όνομά τους, να τους δώσει ένα καινούριο κι έναν καθρέπτη μαζί παραμορφωτικό και να τις στείλει να παίξουν με κείμενο ελεύθερο στη μεγάλη παράσταση του Ονείρου. Συνήθως έχει φασαρία εδώ τα βράδια, μαζεύονται και κάτι Ελπίδες που την ημέρα δεν έχουν φωνή και μόλις πέσει το Σκοτάδι βγάζουν τ’ απωθημένο της Σιωπής τους όλο. Λαμπαδιασμένες κουτσές Χαρές που ψάχνουν τα χαμένα τους βήματα, Φόβοι που θέλουν να ντυθούν μεγάλοι για να αντέξουν λίγες ημέρες ακόμα, κάτι αλλορόσαλλα τσούρμα από Ευχές που δεν ξεστομίστηκαν κι έμειναν μισές, πολυκοσμία μεγάλη στο Σταυροδρόμι που παίρνει τα Μέσα σου και τα κάνει Ανάμνηση Πρωινή.
Κι εκείνος, εσύ, θα έπρεπε να τα βάζει όλα σε τάξη, μα στεναχωριέται να αφήνει παραπονεμένους κι έτσι τους αφήνει όλους να περνάνε. Χαμογελά κάθε φορά που τελειώνει η ουρά των Φασαριόζων, γιατί η μόνη πραγματικά Ονειρεμένη δουλειά δεν έχει Τυφλοσούρτη. Σπάνιο πράγμα, απόψε δεν έχει Φασαρία. Απόψε δεν έχει Ονόματα και Καθρέπτες να δώσει.Σπάνιο πράγμα, μα δε νιώθει ούτε άσχημα ούτε μόνος. Ο καπνός από το τσιγάρο που άναψε για παρέα, του είπε για μια Περήφανη Μικρή Στιγμή που απόψε του πήρε τη δουλειά του. Για μια Περήφανη Μικρή Στιγμή που απόψε έδωσε σε όλους τα ονόματά τους τα κανονικά.