Ο Λύκος και τα 7 Γαρδουμπάκια.

“Μια φορά στο δάσος μέσα,
με χαρές και τραγουδάκια,
μια μαμά κατσίκα ζούσε,
με τα 7 της κατσικάκια…!”

–“Παιδιά!!! It’s dinner time!!!”
–Γουστάρω…! Θα ρουφήξουμε Βυζί!!!”
–“Μα…η μαμά έχει μόνο 2 βυζιά κιι εμείς είμαστε 7…!”
–“Αφού εσύ δε βυζαίνεις ποτέ Βυζί….Όλο τον Μαυρούλη βυζαίνεις…! Τι έχεις να πεις γι’ αυτό??”
–“Εγώ όταν τρώω, δε μιλάω….”
–“Κι εσύ, Μαυρούλη, τι λες…?”
–“Κι εγώ…όταν Τον τρώω, δε μιλάω….”

 

“Στο Παζάρι, όμως, μια μέρα
η μαμά τους πάει για χόρτα
και τους λέει: “Σε κανέναν
μην ανοίξετε την πόρτα…!”

–“Σκασμένα, πάω στο Παζάρι…!”
–“Γουστάρω… Η μαμά είναι Πρεζάκι…!”
–“Όχι τέτοια χόρτα, ρε… Μουχρίτσα θα φέρει!! Πάει στο…πως το είπε…πως το είπε…Α, ναι, πάει στο Παπάρι!!!”
–“Άμα πάει στο Παπάρι, δε θα μας φέρει χόρτα….Αδερφάκι θα μας φέρει…!”
–“Μακάρι…μπας και βρει και κανέναν άλλον να βυζαίνει ο Μαυρούλης… Τρέμουν τα πόδια μου πια…!”
–“Κι αν δεν πάει στο Παπάρι, που πάει…?”
–“Στο Παζάρι…”
–“Και τι σχέση έχει το Παζάρι με το Παπάρι…?”
–“Αρχίδια τιμές έχει…!”

 

“Να η ευκαιρία”, λέει ο Λύκος,
θε ν’αλλάξω τη μιλιά μου,
θα τους πώ “ειμ’ η μαμά σας,
μπρος ανοίξτε μου παιδιά μου!!!”

–“Θ’ αλλάξω τη μιλιά μου…Θα γίνω Gay Λύκος…Gaykoς..!!!! Αντί για “ουουουουουου….”, θα λέω “ουουουουουου…γουστάρωωωωω…” Κοίτα τι μαλακίες κάνω για ένα κολατσιό… Δεν ανοίγει και Goody’s ο μαλάκας ο Κάβουρας στο δάσος…Αλλά τι τα θες, Κάβουρας είναι, σπάγγος είναι…Το πολύ-πολύ να ανοίξει τα Tsifoody’s….”

 

“Με το μαύρο του το πόδι
τους χτυπά ευθύς την πόρτα,
“Φύγε Λύκο”, του φωνάζουν,
“η μαμά μας έχει άσπρα πόδια!!!”

–“Καλέ, ανοίχτε…It’s your mommy!!! Ουουουουουου…γουστάρω…..!”
–“Δεν είσαι η μαμά μας…Βλέπουμε το Μαύρο σου!!!”
–“Στην Μπάντα!!! Θα του το Βυζάξω!!!!”
–“Μαυρούλη, συγκρατήσου…Don’t mx business with pleasure….”
–“Μα…ο Μπιρμπιλωτούλης, δε βγάζει άλλο…Είτε στέρεψε, είτε τον ευνούχισα ομοιοπαθητικώς….”
–“Φύγε Λύκο, δε μας ξεγελάς…!!! Της μαμάς μας τα πόδια είναι άσπρα κι εσένα φαίνεται το Μαύρο σου!!!”
–“Οουουουουου….Γουστάρω….!!!”
–“Άμα γουστάρεις το Μαύρο σου, να το βάλεις στον κώλο σου…!”
–“Α, κι άμα δυσκολεύεσαι, να μου πεις να σε βοηθήσω…!”
–“Μαυρούλη, συγκρατήσου….”

Λύσσαξε απ’ το κακό του,
μα τη βρήκε πια τη λύση,
στο Νερόμυλο θα πάει
και τα πόδια του θ’ ασπρίσει..!”

–“Η μόνη λύση, είναι να μου ασπρίσει…! Τι κάνω, ο μαλάκας….Ή θα φάω, ή θα τυφλωθώ…Ελπίζω μόνο το αλεύρι να μην είναι από εκείνο που φουσκώνει μόνο του…Ήδη φοράω 42 νούμερο παπούτσι και τα πόδια μου βρωμάνε σαν 46..!!!”

“Τα κατάμαυρά του πόδια
μες το αλεύρι τα βουτάει
και ο μυλωνάς μας τώρα
τον κυρ-Λ’υκο κυνηγάει!!”

–“Ρε, τι κάνεις εκεί…?”
–“Δοκιμάζω το αλεύρι…Το ‘χω δει στον Μαμαλάκη…..”
–“Και γιατί χώνεις μέσα τα πόδια σου…?”
–“Γιατί είμαι Λύκος και δεν έχω χέρια για να χώσω..!Δε βλέπεις ντοκυμαντέρ στον Σκάι…?”
–“Θα πάρω τη σκούπα να σε κυνηγήσω!!!”
–“Τη Σκούπα…? Μυλωνάς είσαι εσύ, ή Telemarketing…?”
–“Όξω από την Επιχείρηση, ρε!!!”
–“Σιγά την επιχείρηση…! Α στο διάολο πια με τους κομπλεξικούς…. Στο επόμενο παραμύθι θα παώ στο Carrefur….Μαλάκες καπιτάλες νεόπλουτοι….”

 

“Τώρα”, λέει, “θα σας δείξω,
παχουλά μου κατσικάκια,
τώρα που ‘χω και ‘γω άσπρα
σαν το γάλα ποδαράκια…!!!”

–“Οουουουουου…γουστάρωωωω…Ανοίχτε, καλέ!!!”
–“Είναι άσπρα….”
–“Ναι, αλλά έχουν και τρίχες….”
–“Η μάνα μας είναι Καθολική…?”
–“Ναι, για να μην την σφάξουν οι Ορθόδοξοι το Πάσχα…”
–“Με τόση τρίχα….γι’ αυτό δε βρίσκει γκόμενο….και έτσι είμαστε καταδικασμένοι να μεγαλώνουμε στο περιβάλλον αυτής της μονογονεικής οικογένειας, σην οποία οι ρόλοι διίστανται και το Αρχέτυπο αρσενικό πρότυπο μπερδεύεται με το υπολανθάνον Οιδιπόδειο….”
–“Δε μας χέζεις, ρε Μαυρούλη…?”
–“Όχι, αλλά μπορώ να σας βυζάξω άμα θέλετε….”

 

“Γελαστήκανε στ’ αλήθεια
και του ανοίξαν τα καημένα
και μεμιάς αυτός ορμάει
και τα τρώει ένα-ένα…!”

–Ουουουουου…γουστάρωωωωω…Τα έχω Άσπρα και κολατσίζω!!!”
–“Κι εμείς Άσπρα τα έχουμε, αλλά ο μόνος που μας τα κολατσίζει είναι ο Μαυρούλης!!!”
–“Μηηηηηη….Εγώ είμαι Γάλακτος…!!!!”
–“Ε και..?”
–“Μπορεί να έχω λήξει και να σε πάει Χέσιμο…..”
–“Ουουουουου…γουστάρωωωωω…..”
–“Παιδία, αυτός είναι Κοπρολάγνος…!!! Χίλιες φορές ο Μαυρούλης δηλαδή…..Μη δαγκώνεις, τουλάχιστον, ρε!!! Ρούφα, που το έχουμε συνηθίσει κιόλας!!!”

 

“Όμως, νάτην η μαμά τους
που γυρίζει στο σπιτάκι
και τα θλιβερά μαντάτα
της προφταίνει ένα πουλάκι…!!!”

–“Αχ, καλέ, ένα πουλάκι στον φράχτη μου!!”
–“Και τι ξαφνιάζεσαι…Δεν έχεις ξαναδεί πουλάκι…?”
–“Ω, μα φυσικά…Απλά την τελευταία φορά που είδα πουλάκι, είχε κι έναν Τράγο από πάνω του..!!! Κι ήταν και στην εποχή του…Εξπερματότραγος!!!”
–“Σου έχω κακά νέα…”
–“Τον Ευνούχισαν?????”
–“Χειρότερα….”
–“Βρήκε άλλην…? Θα τον Σκίσω!!!”
–“Όχι, το αντίθετο….”
–“Θα με Σκίσει αυτός…? Αχ, ο ανωμαλιάρης μου….”
–“Μωρή, ο Λύκος σου έφαγε τα παιδιά!!!”
–“Ω, γαμώτο….Το ήξερα εγώ….Μπορεί να γλίτωσα από το Πάσχα, αλλά το Σύστημα είναι Ανελέητο…You can’t escape the Food Chain…”

 

“Μπαίνει μέσα, μα τι βλέπει,
σώθηκ’ ένα της παιδάκι,
γιατί κρύφτηκε τρεχάτο
κάτω από ‘να καλαθάκι…”

–“Παιδί μου, ζείς…?”
–“Ζω, μάνα…”
–“Πως κι έτσι, παιδί μου…¨?”
–“Κρύφτηκα στο καλάθι, μάνα…”
–“Γιατί κρύφτηκες ,παιδί μου…?”
–“Γιατί είμαι Μεγάλος Χέστης, μάνα…”
–“Μπράβο, παιδί μου….”
–“Μητέρα, η επιβραύευσή σου στη Δειλία μου, νομίζω οτι θα με φορτίσει με αρνητικές παραστάσεις στην ευαίσθητη εφηβική μου ηλικία, πράγμα που αργότερα θα με οδηγήσει στην παθητικότητα έναντι της σεξουαλικότητάς μου, ακόμα και στην Αιδοιοφοβία, καθώς θεωρώ πως….”
–“Παιδί μου, κόψε τις αηδίες, κάτι πρέπει να κάνουμε…Α κι αυτός ο τεράστιος σωρός Πλαστελίνης, πίσω σου,τι είναι…?”
–“Δεν είναι Πλαστελίνη, μάνα…απλά…σου είπα…είμαι Μεγάλος Χέστης….”

 

“Παίρνει ευθύς ένα κουβάρι,
το ψαλίδι και κινάει
κι εκεί που κοιμάται ο Λύκος
χορτασμένος, τώρα πάει…”

–“Μάνα, μην πιείς νερό από το ποτάμι…”
–“Γιατί, παιδί μου…?”
–“Γιατί του ξαμόλυσα το Μεγαλείο του Χέστη!!! ΟιΚΩΛΟγική καταστροφή!!! Και μάλιστα το έκανα 2 φορές…Είμαι ΔιπλοΧεσίτης!!! Δημόσιο και τέτοια…”
–“Σκάσε τώρα να του ανοίξω την κοιλιά…”
–“Θα του βγάλεις την Σκωληκοειδίτιδα…?”
–“Όχι…”
–“Τη Νεφραμιά….?”
–“Όχι….”
–“Τ’ αδέρφια μου…?”
–“Ναι…”
–“Μάνα, είμαι χαζός που άργησα να καταλάβω το μεγαλοφυές σου σχέδιο…?”
–“¨Οχι, παιδί μου, δεν είσαι χαζός….”
–“Και τι είμαι ρε μάνα…?”
–“Μαλάκας, παιδί μου….”

 

“Χράπ!!! Του κόβει την κοιλιά του
κι ένα ένα κατσικάκι
βγαίνει γρήγορ’ από μέσα
και πηδά στο χορταράκι…!!!”

–“Γρήγορα, βγείτε πρίν ξυπνήσει…”
–“Αχχχχχ…Ναι……Αχχχχχχχχ…ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙ……”
–“Ρε Μαυρούλη, τι κάνεις εκεί…?”
–“Πηδάω ΤΟ χορταράκι….”
–“Όχι “ΤΟ”, ρε, “ΣΤΟ”…!!!”
–“Μα, αφού εγώ γουστάρω!!! Το έχω χώσει σε ένα μανιτάρι….Έχει και Στρουμφάκι μέσα!!! Manitarider-Έκπληξη!!!!”
–“Σταμάτα να πηδάς το Πλευρώτους!!!”
–“Δίκιο έχεις…Ανωμαλία…θα δοκιμάσω με τον Ανάσκελους!!! Μπιρμπιλούληηηηη…που είσαι…???”

 

“Ένα-ένα φέρνει τώρα
μια πέτρα και τη βάζει
στην κοιλιά του Λύκου μέσα
και η μανούλα τους, τη ράβει!!”

–“Α!!! Τι κάνεις εκεί ρε Μαυρούλη…?”
–“Σου τη βάζω!!!”
–“Την πέτρα πρέπει να βάλεις ρε, όχι την Τσουτσού σου!!!”
–“Δε γίνεται…την πέτρα την έχω βάλει στον Κώλο μου….”
–“Ρε, κατσίκι είσαι εσύ, ή ο Γέρος του Μωριά???”
–“Μάνα, θα τον ράψεις…?”
–“Μια καλή…δυό ανάποδες…μια καλή…δυο ανάποδες….”
–“Μάνα, θες πιο μετά να αποκληρώσεις όλα τα αδέρφια μου και να γράψεις την περιουσία μας σ’ εμένα…?”
–“Αυτό, παιδί μου, δεν είναι πλέξιμο…Είναι Πλεκτάνη….”

 

“Να κι ο Λύκος τώρα που ‘χει
μπαλωμένη την κοιλιά του
το φυσάει και δεν κρυώνει
από αυτό το πάθημά του…”

–“Φουουου….Φουουουου….”
–“Τι κάνεις εκεί, ρε Λύκο…?”
–“Το Φυσάω….”
–“Γιατί…?”
–“Γιατί όταν το ρουφάω, δε μπορώ να σταματήσω…!”
–“Α, το ίδιο παθαίνει κι ο Μαυρούλης μας….ΚΛΩΤΣΑΤΕ αδέρφια!!!!”

 

“Πριν καλά το καταλάβει,
μια γερή κλωτσιά του ρίχνουν
στο ποτάμι τον πετάνε
και στον πάτο τον αφήνουν…”

–“Ρε μάνα, βουλιάζει…”
–“Ε…αφού δε μ’ αφήσατε να του τον φουσκώσω….”
–“Μαυρούλη, νομίζω οτι είσαι παλαβή αδερφή….”
–“Μα…δεν είναι Κοινωνική Απάθεια να τον βλέπουμε να βουλιάζει…¨? Δεν είναι Ηθικός Μαρασμός αυτό…? Που πήγαν οι Αξίες….που πήγε η Ανθρωπιά…?”
–“Μα, εμείς είμαστε Γίδες…!!!”
–“Τότε, που πήγε η Κατσικιά…????”
–“Εδώ δίπλα είναι…. Αλλά…να…από το φόβο μου, έχει ένα λοφίσκο από πάνω της… Όπως έλεγα και στη μανούλα…Big Time Χεστης!!!!!”

“Και χαρούμενα πια τώρα,
τα μικρά μας κατσικάκια
ξαναρχίσανε και πάλι
τα τρελά τους παιχνιδάκια…!”

–“Μαυρούλη…αυτό που ρουφάς, είναι η ουρά μου….”
–“Ε, δεν πειράζει…Ρούφα-ρούφα, θα φτάσω και στα υπόλοιπα!!!”
–“Έχασα…ΣΚΑΤΑ!!!”
–“Sorry….Me Hestis you know…!!!”
–“Ρε μάνα, τι θα φάμε το μεσημέρι…?”
–“Πουλάκι Στιφάδο!!!”
–“Α…έχουμε γιορτή?”
–“Όχι, δεν είναι επειδή έχουμε γιορτή…Είναι για να ΜΗΝ έχουμε άλλα κακά νέα…!!!”