5. Ο Τρόμος.
Ο Τρόμος.
Είναι, λοιπόν, πρωί και για κάποιον ηλίθιο λόγο που ακόμα και σήμερα μου διαφεύγει είμαι ξύπνιος.
Ναι, είναι σπάνιο φαινόμενο να είμαι ξύπνιος και ο ήλιος να είναι σε οποιαδήποτε άκτουαλ θέση πάνω στο ορατό ουράνιο στερέωμα.
Εκεί που κάθομαι άνετος και πίνω τον καφέ μου, κλασσικά, ακούω την πανικόβλητη φωνή του ράνδομ φίλου/φίλης που μόλις αποφάσισε ότι για τον υπόλοιπο κόσμο μεσημέριασε και πρέπει για κάποιο λόγο να τρέξει πανικόβλητος/η από το σπίτι του/της μέχρι το δικό μου, να μπουκάρει σαν άλλος Γιαννάκης ο Ράμπος με ύφος και άναρθρες κραυγές και να μου το φωνάξει μέσα στο τύμπανο, μέχρι αυτό να ματώσει.
Να τονίσουμε ότι αυτό το φαινόμενο λαμβάνει χώρα σε ανύποπτο χρόνο εντός του έτους, καθώς λειτουργεί και σα πασπαρτού.
Και σπεύδω να εξηγηθώ.
Έστω καλοκαιράκι, που πέρασε κιόλας. Το εν λόγω ράνδομ άτομο θα εμφανιστεί με μαγιώ, μπρατσάκια, υφάκι και πανικό στο μάτι, προσπαθώντας να σε πείσει ότι έχετε αργήσει για το καθιερωμένο μπανάκι/βουτιά/ηλιοθεραπεία και ότι ο Skatanthropus Flagurus, γνωστός και ως Νεοέλληνας, θα του πιάσει το αγαπημένο του σπότ στην παραλία και για κάποιο λόγο δε θα μπορεί να περάσει καλά.
Ναι, αυτό το ένα τέλειο σημείο.
Που ΠΟΤΕ δεν είναι το ίδιο. ΠΟΤΕ όμως!
Ψάξε βρες λογική…
Έστω λοιπόν, χειμώνας, που έρχεται κιόλας σύμφωνα με τους Στάρκ (Όχι άθλιοι, όχι τον Άιρον Μαν). Το ίδιο ράνδομ τυπάκι θα εμφανιστεί μπροστά σου με πλήρη εξάρτιση για χιόνια (ακόμα κι αν έχει 15-20 βαθμούς, πράγμα διόλου απίθανο): Το κλασσικό άθλιο καπελάκι, μποτούλες είτε απλές είτε Εσκιμώου (Πάντα από αυθεντικό δέρμα νεογέννητης φώκιας), 34 πουλόβερ και 3 κασκόλ… Και το ίδιο γαμημένο πρόσωπο και υφάκι από το καλοκαίρι, προσπαθώντας αυτή τη φορά να σε πείσει ότι έχετε αργήσει για καφέ/ψώνια/ποτό/όλα-τα-προηγούμενα και ότι ΠΑΛΙ ο Νεοέλληνας του/της έχει φάει την αγαπημένη τυχαία θέση σε όλες τις πιθανές καφετέριες που θα μπορούσατε να πάτε, έχει πιεί το αγαπημένο του/της ποτό και τελείωσε το μπουκάλι παντού εκτός από το μαγαζί που τραγουδά η Πάολα που μισεί ΚΑΙ του πήρε το τελευταίο αγαπημένο χίπστερ μπιχλιμπίδι από την αγαπημένη του αλυσίδα καταστημάτων.
Εντάξει, θα μου πεις, υπερβάλλεις. Δε μπορεί να είναι ΤΟΣΟ άσχημα.
Και θα πω εγώ…
Ακόμα και στο μαγαζί που τραγουδά η Πάολα είναι σόλντ άουτ και δε μπορεί να πάει.
Άρα ποιόν θα πρήξει; ΕΜΕΝΑ!
Γιατί πιστεύει πως με κάποιο μαγικό τρόπο θα ξεράσω μια στοίβα λύσεις για τα ανούσια προβλήματά του, 30 δευτερόλεπτα αφότου έχει μπουκάρει σπίτι μου και μ’έχει ξυπνήσει.
Και σα να μην έφτανε αυτό, είναι και απαιτητικός/η! Γιατί, δηλαδή, να μην είμαι ζωηρός τώρα που ξύπνησα;
ΓΙΑΤΙ ΙΣΩΣ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ ΣΤΙΣ 6 ΤΟ ΠΡΩΙ ΚΩΛΟΖΩΟ!
Και ναι. Είμαι λίγο στριφνός όταν ξυπνάω. Ιδίως όταν τα πρώτα 30 δεύτερα της νέας μου μέρας χάνονται μέσα στο χάος της οχλαγωγίας χιλίων ΟΡΚ.
Που τελικά είναι ένα.
Εσύ.
Γι’αυτό σταμάτα να τρομοκρατείς τα πρωινά μου, άθλιε μέσε κομπάρσε.
Είτε λέγεσαι Τάκης/Μήτσος/Λίτσα/Γιάννης/Γουατέβερ, είτε είσαι πλανώδιος και χτυπάς τα κουδούνια, είτε είσαι φίλος/εχθρός/άγνωστος-και-είπες-να-πεις-ένα-γεια, είτε ό,τι άλλο δε μπορώ να σκεφτώ.
Και άσε με να κοιμηθώ.
Αλλιώς θα φροντίσω να κοιμηθείς εσύ.
Για Πάντα.
