11. Υπάρχουν “διαμάντια” στα σκουπίδια;

Υπάρχουν “διαμάντια” στα σκουπίδια;

Αν ρωτήσεις κάποιον που ψάχνει στα σκουπίδια θα σου πει “δεν θα πιστέψεις τι έχω βρει εγώ στα σκουπίδια” ή “φυσικά υπάρχουν διαμάντια στα σκουπίδια” ή ακόμα κάτι πιο βαθυστόχαστο τύπου “τα διαμάντια βρίσκονται παντού αρκεί να ξέρεις πως να κοιτάξεις”. Φυσικά δεν πρόκειται ποτέ να σου πει ποτέ πόσο έχει ταλαιπωρηθεί, τι βρώμα έχει μυρίσει, έχει πιάσει, έχει δει ή πόσο χρόνο του παίρνει να βρει κάτι πολύτιμο μέσα στα σκουπίδια και τι σημαίνει τελικά πολύτιμο για κάποιον που στην θεωρία είναι εντελώς άπορος.
Το θέμα μας εδώ, όπως είναι προφανές, δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια. Το θέμα είναι τι κόπος, τι χρόνος και τι προσπάθεια χρειάζεται να επενδύσει κάποιος για να βρει ένα “διαμάντι” στα σκουπίδια. Κάτι πολύτιμο δηλαδή που θα μπορούσε να τον “αποζημιώσει” για την προσπάθειά του.
Θα σας πάω τώρα στις ατελείωτες ουρές που έκαναν χιλιάδες συμπολίτες μας για να αγοράσουν το βιβλίο του Γιώργου (Ντάνου) Αγγελόπουλου. Θεωρώ ότι είναι ένας ευφυής άνθρωπος ή τουλάχιστον έχει δίπλα του σωστούς συμβούλους, και προσπαθεί να νομισματοποιήσει την δημοσιότητα που έχει κερδίσει. Με βάση αυτήν την στρατηγική δημοσίευσε ένα βιβλίο (ναι, δεν το έγραψε αυτός) με τον ευφάνταστο τίτλο “Ντάνος”, δημιουργώντας ουρές στο βιβλιοπωλείο την ημέρα της κυκλοφορίας του.
Πως συνδέονται αυτά τα δύο γεγονότα θα μου πείτε. Για να το κάνω ακόμα πιο εύκολο θα σας παραθέσω ένα γνωμικό που αποδίδεται στον Steve Jobs, (δεν έχει σημασία αν όντως το είπε αυτός) γιατί αυτό που λέει είναι αλήθεια διαπιστωμένη και επίσημη. “Πρέπει να τρως το φαγητό σου σαν να είναι τα φάρμακά σου αλλιώς κάποια στιγμή τα φάρμακά σου θα είναι το φαγητό σου”. Ως εκ τούτου αν ταίζεις το σώμα σου με σκουπίδια κάποια στιγμή αυτό θα γίνει χωματερή.
Κάνοντας λοιπόν την λογική σύνδεση των προηγούμενων διαπιστώσεων καταλήγω στο συμπέρασμα ότι φυσικά και υπάρχουν “διαμάντια” στα σκουπίδια αλλά είμαι της άποψης ότι δεν αξίζει το ρίσκο και ο κόπος για να τα βρεις καθώς υπάρχει έντονα μεγάλη πιθανότητα να αρρωστήσεις ψάχνοντας στα σκουπίδια και το “διαμάντι” που θα βρεις τελικά να μην έχει καμία σημασία. Το ίδιο ισχύει και στην ελληνική τηλεόραση την οποία θεωρώ χωματερή. Φυσικά και υπάρχουν “διαμάντια” που μπορείς να δεις αλλά δεν αξίζει το ρίσκο καθώς μέχρι να τα βρεις θα έχει ταΐσεις το μυαλό σου με τόσα σκουπίδια που στο τέλος θα καταλήξει χωματερή. Άρα δεν αξίζει το ρίσκο ούτε σε αυτήν την περίπτωση. Τέλος κατά την προσωπική μου γνώμη δεν ισχύει η διαπίστωση “βιβλίο να ΄ναι και ότι να ΄ναι” καθώς το γεγονός ότι είναι γραπτός λόγος δεν το κάνει ιερό. Δεν είναι προκαταβολικά καλό επειδή το λένε βιβλίο και τα ότι βιβλία ή το διάβασμα κάνουν καλό. ΟΧΙ δεν κάνουν καλό ΟΛΑ τα βιβλία, όπως δεν κάνουν καλό όλα τα φάρμακα, όπως δεν κάνουν καλό όλοι οι άνθρωποι.
Ζω μέσα σε αυτήν την κοινωνία, συναναστρέφομαι ανθρώπους που ζουν σε αυτήν οι οποίοι καταναλώνοντας ότι να ΄ναι, όπου να ΄ναι, όπως να ΄ναι, καταλήγουν σε άκριτα και αμάσητα συμπεράσματα που πολλές φορές μπορεί να είναι εκνευριστικά, οπότε απλά τα απομονώνεις, ενώ άλλες φορές είναι άκρως επικίνδυνα όπως το αντιεμβολιαστικό κίνημα των μαμάδων (και πατεράδων) του FB.
Η πρόσκαιρη αναγνώριση και ο ψευτοβαυκαλισμός μέσα ή έξω από τα κοινωνικά δίκτυα είναι η επιτομή της ύπαρξής για πολλούς και δεν θα διστάσουν χωρίς κανένα ενδοιασμό να βάλουν το παιδί τους ή την οικογένεια τους σε κίνδυνο μόνο και μόνο για να συμμετάσχουν σε ένα “ανώτερο” σκοπό, άκριτα, απροβλημάτιστα και μονόπλευρα.
Αυτοί με επηρεάζουν, με ενοχλούν, μου προκαλούν πολύ άσχημα και επιθετικά συναισθήματα. Σίγουρα δεν μπορούμε να τους απαγορεύσουμε να κάνουν οτιδήποτε (και δεν πρέπει), μπορούμε όμως να είμαστε η φωνή της λογικής τους όσο πιο έντονα και συχνά μπορούμε. Γνωμικά όπως: “η αδιαφορία είναι συνενοχή”, “η λευκή ψήφος πάει στον νικητή” παρόλο που είναι κλισέ είναι πέρα για πέρα αληθινά.
Μιλήστε… μην σωπαίνετε, όσο και όπως μπορεί ο καθένας και όπως λέει και ο Μιχάλης Μυτακίδης (B.D. Foxmoor) σε ένα από τα τραγούδια των Active Member: “Έχεις τόσα να λες στον τόπο αυτό το γαμημένο, κράτα το στόμα σου λιγάκι οπλισμένο κι αν δε γουστάρεις να το κάνεις αλλιώς ή δεν μπορείς, τουλάχιστον – μίλα να χαρείς. Κι αν δεν είσαι σαν κι εμένα αλήτης, μη σκιαχτείς. Τουλάχιστον μίλα να χαρείς. Μάζεψε όλα τα όμορφα και τα ασυμμόρφωτα, Στάσου κοντά τους και μίλα να χαρείς, Μίλα αδερφέ μου, μίλα να χαρείς…”